Βιβλίο “44 Σκέψεις Λίγο πριν την Καληνύχτα” του Γιάννη Μυλόπουλου

Από τον Γιάννη Μυλόπουλο, Συγγραφέα.

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας εναλλακτικός τίτλος που έχασε την μάχη της προτίμησης από την επικρατέστερη επικεφαλίδα που κέρδισε τις εντυπώσεις στο βιβλίο «Δεν είναι το μήλο. Είναι η μιλιά». Δεν είναι βέβαια σκέψεις που σε κοιμίζουν, πριν τις αφήσεις απατηλά στο κομοδίνο. Ίσως τελικά να θέλεις να τις έχεις μαζί σου όλη την υπόλοιπη ημέρα, καταφεύγοντας σε αυτές μέσα σε τέσσερα-πέντε λεπτά για να ξεφύγεις από το προφανές που παραμένει επίμονο στην καθημερινότητα σου.

Το καινούργιο μου βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS και είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεται κάποιος κρατώντας το στα χέρια του ή καλύτερα τσεκάροντας το στο internet. 44 μικρές λογοτεχνικές ιστορίες ανάμεσα σε 217 σελίδες απέραντης μυθοπλασίας με ένα κοινό στοιχείο αναφοράς: 44 πρώτες εντυπώσεις με ακατέργαστα ερεθίσματα που αποτυπώθηκαν στο κινητό και στη συνέχεια γράφτηκαν στο χαρτί· και το τέλος τους να ολοκληρώνεται στον υπολογιστή.

Ας το πάρουμε λίγο από την αρχή, αναρωτώντας εύκολα μια τίμια αναμέτρηση με τον εαυτό μας. Πως μπορεί ένα σύγχρονο διήγημα να αποτελεί έναυσμα για μοντέρνα ιστορία, όπου στο σώμα κειμένου του έχει τη δυνατότητα να εισάγει εικόνες προς το μυαλό του αναγνώστη; Μήπως έχει κάτι από εφαρμοσμένη φαντασία που μοιάζει με ατελείωτα όνειρα; Τα όνειρα είναι η νέα πραγματικότητα. Όσο περισσότερα βλέπεις τόσο μεγαλύτερη αίσθηση της αλήθειας μπορείς να αποκτήσεις. Έχετε αναρωτηθεί πόσο κενή θα φάνταζε η ζωή μας αν δεν ονειρευόμασταν; Έως και βαρετή. Τελικά, ίσως αυτός να είναι ο κύριος λόγος που επιμένουμε τόσο πολύ να μας αρέσουν οι ιστορίες. Όχι τόσο οι άγραφες όσο οι διαβασμένες. Για να αισθανόμαστε προνομιούχοι και άφθαρτοι, ζώντας στο έπακρον ένα μόνιμο δικαίωμα ελευθερίας σκέψης.
Γίνεται το κινητό τηλέφωνο να είναι η νέα γραφομηχανή; Ίσως και όχι. Είναι όμως η πρώτη στενή έλξη που μπορούμε να αντικρίσουμε ως γόνιμοι δημιουργοί αναπαραγωγικού καμβά. Σαράντα τέσσερις ιστορίες με ένα κοινό σημείο επαφής: Την αποτύπωση έμπνευσης από ένα ερέθισμα της σύγχρονης καθημερινότητας στο κινητό τηλέφωνο και την επέκταση της σκέψης σε αφηγηματικό όνειρο.
Όπως το παράπονο του θεατρικού μονολόγου από την ιστορία μιας πουτάνας, καθώς ξημέρωνε Κυριακή και το τελευταίο αντίο στο Μουλέν Ρουζ είχε μια αξημέρωτη ματιά στο φλυτζάνι του ελληνικού καφέ. Τι να πρωτοπεί και η ελκυστική Μύριαμ που προσπαθεί να κυνηγήσει το προσφυγικό της όνειρο, αλλά η απελπισία της μισοφαγωμένης σπανακόπιτας στάθηκε εμπόδιο για την ίδια. Μια καρέ στροφή στην ξύλινη νησιώτικη μισογδαρμένη γωνία, δίχως νόημα κανένα, προετοίμαζε με μπάσα εξάτμιση την κόκκινη ινσταγκραμική πασαρέλα του ανεπρόκοπου εραστή ανάμεσα σε διάφορες παρεμβολές της στιγμής.
Όχι άλλο καμουφλάζ, σας παρακαλώ. Δίχως τα αρωματισμένα ρούχα του σεφ που ποτίστηκαν αργότερα με ενοχές, μέσα σε ένα κουτί με σοκολατάκια Βρυξελλών πριν τη ρεβάνς του πιο εργένικου σπαγγέτι πέστο με πεντάστερη γοητεία. Η φτηνή χωριατοπούλα φόρεσε κατά λάθος τις μεταχειρισμένες γόβες μιας πρωτευουσιάνας. Η φιλική συμβουλή της γιαγιάς. Η βουβή φλυαρία για το Αλτσχάιμερ. Ο νουάρ διάλογος στο messenger από το χωρισμένο ζευγαράκι, ακολουθώντας το νέο επικό τραγούδι του Moby.
Μπίρες στον Θερμαϊκό. Κουλούρια Θεσσαλονίκης στην Αθήνα. Νέα Υόρκη – Σίνδος, μια φρικιαστική αναμετάδοση από τους δίδυμους πύργους. Ο τζαναμπέτης μπαμπάς. Τα άτακτα μακαρόν. Πάσχα με την απέναντι. Ένα καλοκαίρι που άλλαξε τα πάντα. Ζωή σε αναμονή. Η όαση της Ολλανδίας. Μια τελευταία ευκαιρία ακόμα. Τι γίνεται σε μια φλαμίνγκο βραδιά; Δέκα λεπτά ακόμα στο Ναύπλιο πριν τον χαρτοφύλακα του Δημήτρη. Ένας μεροκαματιάρης που έχασε τη δουλειά του περιμένοντας την κόρη του από το εξωτερικό. Κι άλλα πολλά.
Το ημερολόγιο μιας influencer αποφεύγει με κυνικό ρεαλισμό την ωμότητα του χρόνου προβάλλοντας σούσι σουβλάκι concept. Τα γιατί του μικρού Στεφανάκου είναι ασταμάτητα χτυπήματα κάτω από τη μέση με την ιστορία της καρέκλας να έχει ακούσει πολλά στην κοιλάδα των αισθήσεων.
Οι ιστορίες γράφονται από ανθρώπους που κάτι καλό έχουν να αφήσουν. Άλλες φορές είναι και κακό. Είναι όμως αυθεντικό. Ίσως το ανορθόγραφο πάρτι της ψυχής να είναι ένα συνθηματικό συναίσθημα ενός αβάσταχτου παραλόγου στο κέντημα των σημερινών ονείρων. Κάποια από αυτά μπορεί να είναι ψηφιακά. Γιατί όχι! Ορισμένα είναι αληθινά. Ας τους δώσουμε μια ευκαιρία να μας αποδείξουν τι αξίζουν. Αλλιώς θα μείνουμε με την ακατανόητη έπαρση της απορίας.
Δεν μπορώ να πω ότι τολμώ να ξεχωρίσω κάποια ιστορία περισσότερο από κάποια άλλη. Ή ακόμα και να προτιμήσω εκείνες που είναι μεγαλύτερες σε έκταση. Ίσως, γιατί μπο- ρεί και να αδικήσω το νόημα που βρίσκω σε δυο τρεις σειρές μιας μικρότερης. Έτσι κι αλλιώς, η ανώνυμη πολυτέλεια της αφήγησης είναι κάτι το εξαιρετικά υποκειμενικό για μια νέα αρχή γραμμένη σε μια σελίδα, όπου το «μολύβι» του μυαλού δεν τολμάει καν να φανταστεί.
Και τα όνειρα, αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι τίποτα άλλο από μια φερέλπιδα φαντασία που καλπάζει ακόμα πιο ψηλά όταν συμμετέχουμε ενεργά και μοιραζόμαστε την πλοκή της με δικούς μας ανθρώπους. Πολλές φορές μάλιστα, τείνει να συμβαίνει και μέσα από την ηθική κλειδαρότρυπα ενός κινητού τηλεφώνου. Μέχρι να δηλώσουμε παρόντες στην τέχνη της ανθρώπινης επαφής. Ραντεβού στο #MyloBook, τι λέτε;

O Γιάννης Μυλόπουλος είναι Digital Storyteller, Creative Consultant, συγγραφέας και εισηγητής σεμιναρίων με θέμα το Digital Storytelling. Το παραγωγικό του έργο έχει αναγνωριστεί από αξιόλογα επιστημονικά ιδρύματα, επιχειρήσεις και οργανισμούς στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ελλάδα. Εργάζεται για τα νέα μέσα, την τηλεόραση και τη δημιουργική βιομηχανία της ψηφιακής οικονομίας.