Από τη Βέσνα Ξανθοπούλου, food blogger.
H καμέλια είναι από τα αγαπημένα μου λουλούδια. Λατρεύω αυτό το πανέμορφο, το τόσο ντελικάτο, τρυφερό και απαλό λουλούδι και το θαυμάζω απεριόριστα γιατί τολμά και ανθίζει μέσα στην καρδιά του χειμώνα όταν τα περισσότερα λουλούδια κοιμούνται.
Νομίζω πως η σχέση μου με την καμέλια άρχισε στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν για καιρό έμενα κοντά στο σπίτι του παππού μου. Το σπίτι ήταν από εκείνες τις κλασικές, πανέμορφες, μονώροφες μονοκατοικίες, πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Είχε τον πιο υπέροχο κήπο.
Επισκεπτόμουν τους παππούδες μου κυρίως τις Κυριακές για το καθιερωμένο μας μεσημεριανό γεύμα. Ακόμη θυμάμαι την υπέροχη βεράντα, πνιγμένη στα λουλούδια, τα δέντρα γύρω γύρω και τα υπέροχα αρώματά τους. Το κλίμα της Αθήνας ευνοεί πολλά δέντρα και φυτά, θυμάμαι έντονα πως έφευγα με τσάντες γεμάτες υπέροχα, μοσχομυρωδάτα λεμόνια και μανταρίνια, κάθε τέτοια εποχή.
Οι παππούδες φυσικά χαίρονταν αφάνταστα με την κάθε μου επίσκεψη. Θα έκαναν πάντα το “αγαπημένο” μου φαγητό (τους άφηνα να πιστεύουν πως το στιφάδο ήταν το αγαπημένο μου φαγητό γιατί τους άρεσε και το έκαναν συχνά). Όταν τελείωνε η επίσκεψή μου θα με φόρτωναν γενναιόδωρα με τα υπέροχα φρούτα τους, αφού βέβαια αποσπούσαν την πολυπόθητη υπόσχεση πως, ναι, και την επόμενη Κυριακή θα τρώγαμε μαζί.
Κοντά στην έξοδο του κήπου, σε ένα σημείο κάπως σκιερό (οι καμέλιες αγαπούν τη σκιά) υπήρχαν δύο μεγάλοι θάμνοι, ήταν οι καμέλιες του παππού μου. Και ήταν λευκές. Ήταν και οι μεγαλύτεροι θάμνοι καμέλιας που έχω δει ποτέ. Ήταν μοναδικό το θέαμα αυτών των τεράστιων θάμνων με τα σκουροπράσινα, γυαλιστερά φύλλα να στολίζονται με μεγάλα, πανέμορφα, ολόλευκα λουλούδια. Κάθε φορά που έφευγα, ο παππούς μου θα με ξεπροβόδιζε στην πόρτα του κήπου και θα μου έκοβε 2-3 λουλούδια της λευκής του καμέλιας.
Όπως είναι φυσικό, αγάπησα για πάντα τη λευκή καμέλια. Δε θα μπορούσε να λείπει και από τον δικό μου κήπο. Πάντα όμως έψαχνα για τις λευκές ποικιλίες που ήταν και οι πιο σπάνιες αλλά και οι πιο ευαίσθητες. Εκτός από τις λευκές, βρήκα και μια ροζ με καταπληκτικό απαλό χρώμα που τη λάτρεψα. Είναι η καμέλια στις φωτογραφίες.
Οι καμέλιές μου άνθισαν, είναι η εποχή τους. Είναι μια τόσο ευχάριστη όαση μέσα στον χειμώνα και στα winter-Covid blues μου. Βγαίνω έξω στο κρύο καθημερινά για να θαυμάσω, να χαϊδέψω τα υπέροχα άνθη τους αλλά και να τα φωτογραφίσω, σαν να θέλω να τα κρατήσω για πάντα.
Κάνω σήμερα ένα κέικ βανίλιας με αλεσμένα φουντούκια, απλό, από αυτά που κάνουμε όλοι συνεχώς. Θέλω όμως να το κάνω όμορφο, όσο πιο όμορφο γίνεται και να το φωτογραφίσω μαζί με τη ροζ καμέλιά μου.
ΣΥΝΤΑΓΗ
Υλικά
- 250γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
- 1κγ baking powder
- 1κγ σόδα φαγητού
- 200γρ ζάχαρη κρυσταλλική
- 120γρ βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
- 1/2κγ αλάτι
- σπόρους από 1-2 λοβούς βανίλιας
- 2 αυγά
- 220γρ κρέμα γάλακτος
- ξύσμα από ένα ακέρωτο πορτοκάλι
- 100γρ αλεσμένα φουντούκια
- ζάχαρη άχνη για το τέλος
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
- Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 100C. Βάζουμε τα φουντούκια πάνω σε μια επιφάνεια ψησίματος και τα αφήνουμε για μία ώρα ή και παραπάνω για να ψηθούν και να αποβάλουν την υγρασία τους. Όταν κρυώσουν, τα βάζουμε στο multi και τα χτυπάμε μέχρι να γίνουν σχεδόν σκόνη.
- Προθερμαίνουμε στη συνέχεια τον φούρνο στους 175C. Βουτυρώνουμε τη φόρμα του κέικ που έχουμε επιλέξει. Στο μπολ του μίξερ βάζουμε το αλεύρι, το baking powder, τη σόδα και το αλάτι. Ανακατεύουμε σε αργή ταχύτητα. Προσθέτουμε το βούτυρο και τη ζάχαρη. Χτυπάμε μέχρι να έχουμε ένα αφράτο μείγμα, για πέντε λεπτά περίπου. Προσθέτουμε τη βανίλια, ένα ένα τα αυγά και χτυπάμε μέχρι να ενωθούν τα υλικά. Χαμηλώνουμε την ταχύτητα και προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος και το ξύσμα πορτοκαλιού. Τέλος, προσθέτουμε τα αλεσμένα φουντούκια και ανακατεύουμε. Βάζουμε το μείγμα στη φόρμα του κέικ και ψήνουμε για 45 λεπτά περίπου, ελέγχοντας το εσωτερικό του. Το αφήνουμε στη φόρμα για 15 λεπτά περίπου. Το αφαιρούμε και όταν πια κρυώσει εντελώς πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.
Η Βέσνα Ξανθοπούλου είναι food blogger, food traveler & food lover. Εδώ και δύο χρόνια βρίσκεται πίσω από το food blog Not Guilty Food και μοιράζεται μαζί μας τις γαστριμαργικές της περιπέτειες και όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά στην κουζίνα της. Το blog στάθηκε ως η τέλεια ευκαιρία για να βγουν προς τα έξω οι δύο μεγάλες της αγάπες, η μαγειρική και το food photography. Καθημερινά πειραματίζεται φτιάχνοντας όμορφα, δημιουργικά πιάτα, χωρίς ενοχές και περιορισμούς. Δεν υπάρχουν ένοχες, απαγορευμένες τροφές παρά μόνο σεβασμός για τις πρώτες ύλες, ισορροπία και μέτρο. Αυτό είναι και το Not Guilty Food. Αγάπη, σεβασμός και μέτρο.