Πώς να Τρώω Χωρίς Τύψεις

Από την Ιζαμπέλ Ραζή – Coach Υγείας.

Πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το άρθρο αποφάσισα συνειδητά να φάω μία μερίδα από το αγαπημένο μου κέικ πορτοκάλι με σταφίδες. Και τώρα νιώθω έτοιμη και εμπνευσμένη να αφήσω το νου μου να τρέξει και την πένα μου να ακολουθήσει γύρω από ένα από τα αγαπημένα μου θέματα που ταλαιπωρεί πολύ κόσμο και στο παρελθόν, και εμένα προσωπικά.

Συχνά τρώμε ότι βρούμε μπροστά μας από πείνα, βαρεμάρα, άγχος, χαρά, συνήθεια, ανάγκη, θυμό, εκνευρισμό ή στεναχώρια. Ξεχνάμε λοιπόν τί μας λέει το σώμα μας και τρώμε με το κεφάλι μας και με οδηγό τα συναισθήματα μας. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος και η τροφή έρχεται πιο συχνά να καταλαγιάσει ή να ενδυναμώσει τον συναισθηματικό μας κόσμο αντί να δώσει ενέργεια και ζωή στο σώμα μας. Αυτό όμως είναι απόλυτα φυσιολογικό και προέρχεται από βαθιά ριζωμένες μέσα μας πολιτιστικές, ιστορικές, κοινωνικές και βιολογικές καταβολές. Είναι στο DNA μας. Όπως πχ η μητέρα που δίνει το γάλα της στο μωρό της και του δημιουργεί την απαραίτητη ασφάλεια και θαλπωρή, οι κυνηγοί που μοιράζονται το θήραμα τους μαζί με τις χαρές και τις λύπες τους, το οικογενειακό τραπέζι που ταυτίζεται με θετικά – ή συχνά και με αρνητικά – συναισθήματα, κλπ… Άρα, η σύνδεση τροφή/συναίσθημα είναι δεδομένη και δεν καλούμαστε να την σπάσουμε ούτε να αυτομαστιγωνόμαστε κάθε φορά που τρώμε μία σοκολάτα “για να νιώσουμε καλύτερα”.

Αυτό που ονομάζουμε ‘ενσυνείδητη διατροφή’ δεν μας λέει τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να τρώμε. Δεν αφορά τις σωστές ή λανθασμένες διατροφικές συνήθειες. Αφορά τα επίπεδα επίγνωσης στην εμπειρία του φαγητού. Αυτή είναι ακριβώς και η πρόκληση που θα μας πάει ένα βήμα παραπάνω και θα δώσει στην τροφή τη θέση που της αρμόζει (κατ’ αρχήν να τρέφει το σώμα μας).

Όταν δεν τρώμε κάτι που θα προάγει την υγεία μας ή πιο απλά όταν διαλέγουμε κάτι μου μας κάνει “κακό”, το 1ο βήμα είναι να σταματήσουμε να κρίνουμε τον εαυτό μας, και να μη δεχόμαστε καμία κριτική από τον περίγυρο μας, η οποία μάλιστα τις πιο πολλές φορές προέρχεται από προσωπικές συγκρούσεις του καθενός με το φαγητό. Αρκεί λοιπόν να καταλάβουμε γιατί τρώμε ότι τρώμε και να παίρνουμε τον χρόνο να αναλύσουμε την συνήθεια μας και να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας όταν αντικειμενικά αυτό που τρώμε δεν προάγει την σωματική μας ευεξία. “Τρώω σοκολάτα επειδή μου δημιουργεί μία ζεστασιά που έχω ανάγκη σήμερα” ή “δεν μπορώ να αντισταθώ στα πατατάκια διότι μου θυμίζουν την παιδική μου ηλικία” κλπ. Να σταματήσουμε λοιπόν να νιώθουμε τύψεις και ενοχές και να εστιάσουμε στο γιατί. Δεν είμαστε “κακοί” όταν τρώμε παραπάνω ή κάποιο γλυκό, και “καλοί” όταν τρώμε λίγο ή τα “επιτρεπτά”!

Το 2ο βήμα είναι με συνειδητότητα και αποφασιστικότητα να εστιάσουμε πιο πολύ στο σώμα μας και τις σωματικές αισθήσεις που μας προκαλεί η όποια τροφή. Δηλαδή να μάθουμε να τρώμε ακούγοντας πιο πολύ το σώμα μας και διώχνοντας την “συναισθηματική υπερφαγία”, σύμφωνα και με τις αρχές της “Διαισθητικής Διατροφής” που αναφέρουν και οι διαιτολόγοι Resch & Tribole στο βιβλίο τους “Intuitive Eating”.

Θα μοιραστώ μαζί σας μερικές πρακτικές τεχνικές και συμβουλές που με βοηθούν πολύ στα παραπάνω:

1. Όταν τρώω προσπαθώ να συνδεθώ αρκετά γρήγορα με το στομάχι μου. Προφανώς, η διαδικασία της λήψης τροφής ξεκινάει από την μύτη με τις μυρωδιές και από το στόμα με τις γεύσεις. Οι 3-4 πρώτες μπουκιές έρχονται λοιπόν στην αρχή του γεύματος να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του στόματος μου. Στο χρονικό σημείο αυτό προσπαθώ να σκεφτώ. Τι μου λέει τώρα το στομάχι μου; Τί έχει ανάγκη; Και σχεδόν αυτόματα γίνεται μία μηχανική στροφή της σκέψης μου και της συγκέντρωσης μου προς το στομάχι μου. Το ακούω και το φαντάζομαι να μου μιλάει και να μοιράζεται μαζί μου τον τρόπο που νιώθει με τις τροφές που του δίνω. Η διαδικασία αυτή χρειάστηκε πρακτική αλλά με το χρόνο έγινε τρόπος ζωής και σχεδόν αυτοματισμός που με κάνει να νιώθω πολύ καλύτερα. Και τις όποιες φορές που αποφασίζω να αγνοήσω το στομάχι μου, το κάνω συνειδητά και για συγκεκριμένο λόγο. Μάλιστα δεν απαγορεύω στον εαυτό μου να φάει κάποια συγκεκριμένα τρόφιμα. Ίσα ίσα, όταν αποφασίζω ότι θέλω να φάω κάτι που αντικειμενικά δεν προάγει την ευεξία μου, το τρώω και το απολαμβάνω πραγματικά και δεν αφήνω την αστυνομία του φαγητού να πάρει θέση.

2. Πριν κάτσω σε τραπέζι με κόσμο που ξέρω ότι κινδυνεύω να ξεχαστώ με την κουβέντα και να μην συνδεθώ με το σώμα μου και το στομάχι μου, βάζω μία υπενθύμιση στον εαυτό μου, κάτι σαν μία άγκυρα. Η άγκυρα μπορεί να είναι το κυρίως γεύμα ή μία χρονική στιγμή ή μία παύση που θα έχω αποφασίσει εκ των προτέρων ότι θα κάνω. Αυτή η άγκυρα θα μου επιτρέψει να συνδεθώ με τον σώμα μου και να αποφασίσω πιο συνειδητά τί ακριβώς θέλω να κάνω στη συνέχεια του γεύματος. Έτσι, η όποια εξέλιξη του γεύματος θα είναι προαποφασισμένη και θα τα έχω καλά με τον εαυτό μου, το μυαλό μου και το σώμα μου.

3. Βρίσκω άλλους τρόπους σύνδεσης με τους φίλους μου ή την οικογένεια μου τα οποία δεν εστιάζουν απαραίτητα γύρω από το πλούσιο φαγητό και το ποτό ακόμα και κατά την διάρκεια των κοινών μας γευμάτων. Πολλές φορές βγαίνουμε με φίλους και, αντί να μιλήσουμε ουσιαστικά, να μοιραστούμε και να ανοίξουμε την καρδιά μας, το μόνο που κάνουμε είναι να τρώμε ακατάπαυστα σαν να μην υπάρχει αύριο. Συχνά αυτό κρύβει μία ανασφάλεια και μία δυσκολία στην πραγματική επικοινωνία. Εξασκούμαι λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση και αντί να δημιουργώ δίαυλο επικοινωνίας μέσω του φαγητού επιδιώκω μία ουσιαστική και ειλικρινή σύνδεση με τον περίγυρο μου. Αυτό μου δίνει αυτοπεποίθηση και με κάνει να νιώθω πολύ καλύτερα και πιο κοντά στους ανθρώπους. Δεν μας συνδέει δηλαδή μόνο το φαγητό αλλά πολλά παραπάνω.

4. Όταν πεινάω έστω και λίγο τρώω και δεν περιμένω να πεινάσω πιο πολύ. Σέβομαι τις ανάγκες μου. Έτσι μπορώ και απολαμβάνω καλύτερα το φαγητό και τις γεύσεις και δεν με εκδικείται το στομάχι μου! Όλα γίνονται πιο ομαλά, κάνω παύσεις και γενικά προλαβαίνω να ακούσω καλύτερα το σώμα μου, πότε έχω χορτάσει και νιώθω κορεσμό. Δέχομαι ότι έχω διαφορετικό σώμα και ανάγκες από τον διπλανό μου. Είμαι μοναδική στο σώμα μου, δεν υπάρχουν σωματικά πρότυπα και στόχοι και οφείλω να σέβομαι αυτό που μου έχει δώσει η φύση. Ο έλεγχος αυτός μου δίνει αυτοπεποίθηση και με κάνει πιο ευτυχισμένη.

5. Έχω εντάξει την κίνηση στη ζωή μου σε καθημερινή βάση επειδή μου δίνει ενέργεια και με κάνει να νιώθω καλά και διαφορετικά. Δεν με ενδιαφέρουν οι αυστηρές επιδόσεις ή οι θερμίδες που καίω. Με τον τρόπο αυτό το σώμα μου νιώθει καλά και το πνεύμα μου ξεκουράζεται.

6. Ζυγίζομαι σπάνια και δεν ακολουθώ την “τέλεια” διατροφή. Βλέπω το δάσος και όχι την κάθε μέρα. Εστιάζω στη γενική εικόνα και όχι στις μεμονωμένες τροφές ή όποιες εξαιρέσεις. Ακόμα και αν φάω ένα γεύμα που δεν είναι τέλειο διατροφικά ξέρω ότι αυτό δεν θα έχει τραγικές επιπτώσεις στη υγεία μου. Με αυτή την στάση ζωής και νοοτροπία καταφέρνω και διατηρώ το επιθυμητό μου βάρος και έχω απαλλαχθεί από τις ατέρμονες περιοριστικές δίαιτες του παρελθόντος. Το σημαντικότερο είναι ότι η στάση αυτή με βοηθάει να έχω θετική ψυχολογία και θετικό αντίκτυπο σε μένα και τους γύρω μου.

Η Ιζαμπέλ Ραζή είναι Coach Υγείας. Δημιουργεί συμμαχίες στο ταξίδι των πελατών της προς την ολοκλήρωση των στόχων τους στο τομέα της Υγείας τους με σκοπό μία Ισορροπημένη, Ευτυχισμένη & Ποιοτική Ζωή. Μοιράζεται με πάθος τη μέθοδο της, που βασίζεται στο τρίπτυχο Ισορροπία-Σύνδεση-Πράξη (Balance Connect Act) μέσω «one-to-one» συνεδριών, ομαδικών προγραμμάτων και «retreats» Ευεξίας. Έχει εκπαιδευτεί και πιστοποιηθεί ως διεθνής Coach Υγείας από τον οργανισμό των ΗΠΑ, the Institute of Integrative Nutrition και τον Διεθνή οργανισμό IAHC. Ήταν αποτέλεσμα πραγματικής ανάγκης και αυθεντικής σύνδεσης με τον εαυτό της, έπειτα από αλλαγές καριέρας, Δικηγόρος σε πολυεθνικές εταιρείες και σύμβουλος ακινήτων. Ζει μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας, με τον άντρα της και τα 3 παιδιά της.