Τι μου Έχει Μάθει η Θάλασσα όλα Αυτά τα Χρόνια!

Από τον Κωνσταντίνο Τριγκώνη, Παγκόσμιο Πρωταθλητή Ιστιοπλοΐας.

Το νερό ήταν ένα από τα στοιχεία της φύσης που μαγνήτιζε το ενδιαφέρον μου από τότε που με θυμάμαι. Ήταν το στοιχείο στο οποίο μέσα του πάντα ένιωθα άνετα. Λογικό έως ένα βαθμό μιας και επί το πλείστων αυτό είμαστε. Τα 2/3 περίπου του ανθρωπίνου σώματος είναι νερό..

Ένα άλλο στοιχείο που διαμόρφωσε αρκετά τον χαρακτήρα μου χωρίς να πολυκαταλαβαίνω αρχικά γιατί, ήταν η μεταβλητότητα της ροής του νερού ανάλογα με την μορφολογία του εδάφους (ποτάμια, λίμνες), είτε τους ανέμους και τα θαλάσσια ρεύματα (πελάγη, ωκεανοί). Μου άρεσε να παρακολουθώ την ροή του και πως αυτή άλλαζε, να παρατηρώ τις αλλαγές του “προσώπου” της θάλασσας για ώρες, το πως ‘έγραφε” επάνω της ο άνεμος. Μια αστείρευτη περιέργεια να κατανοήσω κάτι τόσο ασταθές, ευμετάβλητο και περίπλοκο. Η ατέλειωτη ενέργεια που κρύβει μέσα της.

Η συνάντηση μου λοιπόν με τη θάλασσα και δη με το άθλημα της ιστιοπλοΐας θα μπορούσα να πω ότι ήταν μοιραία. Η σχέση μου μαζί τους περίπλοκη όπως και το άθλημα. Σκάφη, πανιά, υλικά, άνθρωπος, σε συνδυασμό με ένα τόσο ευμετάβλητο και απρόβλεπτο περιβάλλον όπως οι καιρικές συνθήκες και η θάλασσα.

Δέος, ευχαρίστηση, φόβος, σεβασμός μπροστά στα διαφορετικά της πρόσωπα. Μου έδωσε μια “νόστιμη” ζωή (αλάτι), δύσκολη και σκληρή μεν, συναρπαστική και καθόλου αδιάφορη δε.

Η θάλασσα σε συνδυασμό με το πανί και τον άνεμο, όλα αυτά τα χρόνια ήταν και είναι το σημείο αναφοράς μου. Ο καθρέφτης μου, η πηγή έμπνευσης μου, η κάθαρση μου. Το μέσο μέσα από το οποίο εξελίχθηκα ως άνθρωπος. Η ζωή μου όλη. Μου έμαθε σχεδόν τα περισσότερα πράγματα τα οποία γνωρίζω. Άλλες φορές με το καλό (καλοκαιρία) μα τις περισσότερες με το κακό (κακοκαιρία).

Στη θάλασσα μαθαίνεις να σέβεσαι, να εκτιμάς. Αν αυτές τις δυο έννοιες δεν τις κατανοήσεις σε βάθος απλά κινδυνεύεις. Θα σε τρομοκρατήσει ώστε να μείνεις μακριά της ή στην χειρότερη των περιπτώσεων θα σε πνίξει.

Η θάλασσα μου δίδαξε τα όρια μου, πως να τα μετρώ και να τα ξεπερνώ όταν μου επιτρέπεται. Με έβαλε σε μια κατάσταση αναμέτρησης με τον εαυτό μου όχι με τους “πιθανούς” αντιπάλους μου. Εκεί που βλέπεις εκεί πας. Να ζω το τώρα έχοντας το βλέμμα μου πάντα στην επόμενη “αλλαγή καιρού” που θα έρθει.

Να σκέφτομαι, πως η αλλαγή θα με ευνοήσει ώστε να περάσω γρηγορότερα το επόμενο σημείο, όχι να με τρομάζει, να την βλέπω ως πρόκληση και όχι ως εμπόδιο. Να κλείνω τα αυτιά μου στις “σειρήνες”, να ακολουθώ το ένστικτο και την καρδιά μου χωρίς να παραλογίζομαι. Να προσαρμόζομαι ακόμη και στις δυσκολότερες των καταστάσεων, να αγκαλιάζω τους φόβους μου, να τιθασεύω τα συναισθήματα μου χωρίς να χρειάζεται να γίνω “αναίσθητος”, να συμφιλιώνομαι και να μαθαίνω από τις “ήττες” μου. Να σκέφτομαι απλά και καλοπροαίρετα, να βρίσκω λύσεις εκεί που “φαινομενικά” δεν υπάρχουν. Άλλες φορές άπλα να επιβιώνω και άλλες φορές να δημιουργώ.

Πέρασαν πολλά χρόνια ώστε να μπορέσω να κατανοήσω όλα αυτά που γράφω σήμερα. Απογοητεύσεις επί το πλείστων, σκληρή δουλειά, απόγνωση πολλές φορές μιας και δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε. Να μεταφράσω την συμπεριφορά της. Ένας ατέλειωτος γολγοθάς μου φάνταζε όλο αυτό.

“Την ζωή την κρίνεις πάντα κοιτώντας πίσω” είπε ένας πολύ καλός μου φίλος. “Έτσι κινδυνεύεις να ζεις στο παρελθόν” του απάντησα. “Έχεις δίκιο”, αποκρίθηκε. “Μπορείς όμως να κάνεις κάτι γ’ αυτό νομίζω”. Συνέχισα να τον ακούω με προσοχή. “να σκέφτεσαι πως θα ένιωθες 10 χρόνια μετά κοιτώντας πίσω στον χρόνο για μια σημαντική απόφαση που καλείσαι να πάρεις σήμερα”. Μου πήρε καιρό να καταλάβω τι μου είπε εκείνη την ήμερα.

Κοιτώντας πίσω λοιπόν, η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι τούτη. Νιώθω ευλογημένος γ’ αυτά που μου έδωσε κι αυτά που έζησα τόσο έντονα, που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια πάνω μου. Σημάδια που μου υπενθυμίζουν ποιος ήμουν, ποιος έγινα, πως έγινα και που θέλω να πάω. Σημάδια που μου υπενθυμίζουν το χρέος μου απέναντι στη ζωή και τους συνάνθρωπους μου να μεταφέρω αυτά που μου έμαθε η αν θέλετε να το πω και αλλιώς, αυτά που οι περιορισμοί που έβαζα στα όνειρα και στο μυαλό μου της επέτρεψαν τροποντινά να μου μάθει.

Ο Τριγκώνης Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας τον Ιούλιο του 1970. Ξεκίνησε την ιστιοπλοΐα στην ηλικία των 9 ετών στο Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Θεσσαλονίκης, από τον οποίο μετεγγράφηκε στον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκη το 1994 στον οποίο ανήκει μέχρι σήμερα. Είναι μέλος των Εθνικών ομάδων Ιστιοπλοΐας για πάνω από 25 χρόνια. Είναι ο πρώτος Έλληνας που συμμετείχε σε επίσημο αγώνα του Americas Cup. Σήμερα συνεχίζει να αγωνίζεται και παράλληλα είναι τεχνικός σύμβουλος – προπονητής στην ολυμπιακή ομάδα της Ολλανδίας. Στην μέχρι τώρα καριέρα του συμμετείχε σε 4 Ολυμπιάδες, Ατλάντα 1996, Σίδνεϋ 2000, Αθήνα 2004, Πεκίνο 2008.
Μερικές από τις σημαντικότερες διακρίσεις του έως σήμερα.
8ος Ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ 2000
8 φορές πρωταθλητής κόσμου (χρυσό μετάλλιο)
4 φορές Δευτεραθλητής (αργυρό)
1 Φορά τριταθλητής (χάλκινο)
8 φορές Πρωταθλητής Ευρώπης (χρυσό μετάλλιο)
3 φορές δευτεραθλητής (αργυρό μετάλλιο)
1 φορά τριταθλητής (χάλκινο μετάλλιο)